Dog niemiecki & # 8211; trochę historii

„Nie znam bardziej wrażliwego, subtelnego i zabawnego zwierzęcia. Z jednej strony ma cechy wojownika i irytatora, z drugiej ma duszę i subtelność dziewczyny. Łączy w sobie wielkość i dumę szlachcica, elastyczność szermierza, piękno i odwagę. Zachowując się, będziesz mieć takiego psa. Nigdy nie zapomni i prawie nie wybaczy ”.

Cytat z książki Josefa Podhorskiego

Dogo to przypomnienie przeszłości sprzed ponad 3000 lat. To rasa arystokratyczna. Szlachetny i piękny. Podróż z oryginalnego mastifa tybetańskiego do dzisiejszego niemieckiego była trudna. Wygląd zewnętrzny, charakter i warunki pracy uległy zmianie. Bogata i kolorowa historia dogów niemieckich odzwierciedla dramatyczny rozwój i przeznaczenie całych narodów, wzloty i upadki osobowości, takich jak Czyngis-chan, Kserkses, Aleksander Wielki czy kanclerz Bismark. Starożytni Sumerowie i Asyryjczycy zdobili jej graniczne kamienie milowe, pałace i świątynie.

Na przykład plemię Molossów zamieszkałe w hrabstwie Epir nabyło jako osnowę psy króla perskiego o imieniu Kserkses. W krótkim czasie psy te stały się doskonałym przedmiotem handlowym. Władcy, książęta i szlachta uważali, że kwestią ich prestiżu jest posiadanie wystarczającej liczby psów z Epiru, które nazywano psami epirští lub mološští. Ponieważ eksport psów był bardzo opłacalny, Molossianie nie byli zainteresowani nikim z nimi konkurującymi, dlatego sprzedawali tylko samce, nigdy samice. Przez ponad sto lat tworzyli monopol, który stał się źródłem wysokich dochodów. Dopiero kiedy księżniczka Mossa Olymipas wyszła za mąż za Philipa Maroka, otrzymała paczkę psów od swoich rodziców w prezencie na narodziny syna Aleksandra. Psy Aleksandra Wielkiego towarzyszyły jego życiu i, między innymi, jego podbojom na czele Azji i Indii. Tutaj wśród królów Aleksandra podbił także indyjski król Porus-Sofites. On, będąc sprytnym dyplomatą, wyszedł ze swojej rezydencji, gdy zbliżył się do żołnierzy Aleksandra, przyjmując Aleksandra cennymi prezentami, w tym 150 dużymi psami. Były to psy znacznie większe niż psy z epirsti. Okazało się, że w ciągu stu lat ich udomowienie stało się bardzo zahamowane. Indyjskie psy, które Alexander otrzymał w prezencie, były znacznie bardziej masywne w kulturystyce. Charakteryzowały się większą odwagą i wojowniczością oraz przyczyniły się do odświeżenia krwi psów domowych. Ich potomkowie nazywani byli mastifami supermolosskimi. Po swoim ostatnim psie Aleksandrze, wielkim indyjskim mieście Peritas.

Starożytne mastify ponownie przeniknęły do religii. Według jednego z mitów psy ze wschodu zostały stworzone ze zwierząt, które Wulkan stworzył z lawy i poświęcił Bogu Jowiszowi. Również w sztuce dog niemiecki pojawiał się bardzo często, na przykład w starożytnych dziełach literackich. Pisali o nich w szczególności Arystoteles, Britannicus, Diodorus, Falisous, Herodot, Horacius Lucretius, Oppian, Strabo, Xenophone i wiele innych.

Nawet nazwa Dog niemiecki przeszła długą drogę, zanim nazwa Dog niemiecki się ustabilizowała. Pierwotna nazwa „Dog niemiecki” należała do dużych i silnych psów, które początkowo nie musiały należeć do żadnej konkretnej rasy. Później nazwy Dogów Niemieckich różniły się w zależności od koloru i wielkości, miejsca lub plemienia, które obejmowały, na przykład, Dog niemiecki, Dog niemiecki, pogoń za psem, dzik lub pies. W 1878 r. Siedmioosobowy komitet miłośników hodowli podjął decyzję o połączeniu wszystkich tych odmian pod jedną nazwą „Dog niemiecki”. Ten moment można uznać za kamień węgielny niezależnej rasy dogów niemieckich.

Czasami gdy psy były używane głównie do celów wojskowych i myśliwskich, wymagały szorstkiej budowy ciała, masywnej głowy i silnej szyi, odwagi, agresywności i nieustraszoności. Kiedy niedźwiedzie, wilki i dziki stały się mniej więcej przeszłością, zmieniły się wymagania, a także wygląd i charakter psów. Przeszli do szlachetnych i eleganckich form i łagodniejszej natury. Pozostały jednak typowe cechy - masywna budowa ciała i wzrost.

Nawet dzisiaj najbardziej charakterystyczną cechą dogów niemieckich jest ich rozmiar, a zwłaszcza wysokość. Powinien mieć dobrze wymodelowaną głowę w kształcie cegły i charakterystyczny i elegancki wygląd zewnętrzny. Niestety wielu obecnych hodowców ma tendencję do solidnego stylu „mastodontnego” i spotykamy psy, które bardziej przypominają mastifa. Mastif bardzo często pojawia się jako głupie zwierzę, co zdecydowanie nie jest. Jest pewna siebie, spokojna, cierpliwa, oddana swojemu panu, odpowiednia dla dzieci. To tylko niezawodny towarzysz. Ale jest nieufna wobec obcych.

Spotkamy ją w kolorach żółtym, pręgowanym, czarnym, arlekinem i niebieskim. Kilka lat temu FCI w końcu rozpoznało kolory tak zwanego szarego i porcelanowego tygrysa, który w przeszłości często był potajemnie wydawany, ponieważ był to niepożądany kolor. Dogo, jak każde inne zwierzę, potrzebuje miłości, dobrej kondycji, dużej ilości ćwiczeń, podstawowego szkolenia i wysokiej jakości opieki weterynaryjnej. Dobrze wychowany dog niemiecki jest bardzo miłym i oddanym towarzyszem. Nie musi wykazywać siły i wyższości.

Tekst: Šárka Janouchová, hodowla Modrá sedmikráska , www.krasnacarodejka.cz

Zdjęcie: Ivana Čelikovská - fotografia koni, psów i innych zwierząt, www.fotoivana.cz