Historia moskiewskiego psa stróżującego

Do czasu zakończenia II wojny światowej rosło zapotrzebowanie na duże psy służbowe w ówczesnym ZSRR. Departament Obrony przeprowadził spis ludności i, w "interesie bezpieczeństwa narodowego", zlecił zadanie hodowlane Centralnej Szkole Kynologii Wojskowej Krasna zviezda, która znajdowała się pod Moskwą.

Tak więc na tej stacji pod kierownictwem generała dywizji Miedwiediewa profesor biologii NA Iljin i doradca ds. Hodowli NI Bortnikowa zaczęli zajmować się krzyżowaniem psów różnych ras (zarówno krajowych, jak i importowanych, na przykład z Niemiec). Rasy pozostały w głównej selekcji: Owczarek Niemiecki, Owczarek Kaukaski, Święty Bernard, Nowa Fundlandia, Rottweiler i Rosyjski Pies Łaciaty.

Zadanie polegało na: wyhodowaniu psa o masywnym, dużym, gruboziarnistym typie, który miałby warunki do pełnienia obowiązków wartowniczych, był dobrze wyszkolony i łatwy w utrzymaniu.

Powstały krzyżówki następujących ras: moskiewski pies stróżujący, czarny terier, moskiewski pies wodny i moskiewski pies. Rasy te zostały poddane dalszym testom. Względna hodowla odbyła się celowo u potomstwa pierwszego i drugiego pokolenia. Wyhodowane osobniki, które przeszły przez komisję zewnętrzną, zostały wpisane do księgi stadnej i zdały testy umiejętności szkoleniowych i usługowych. Psy, które nie przeszły ekranu, zostały wykluczone z hodowli.

Po tej wymagającej pracy może być w 1950 roku na 14. Moskiewskiej Wystawie Miejskiej wprowadzono pierwszych przedstawicieli rasy służbowej. Było sześcioro rodzeństwa urodzonego 12 lipca 1949 roku: psy Jojo, Don, Ducat, Despot, Divny i suczka Dido. Ci potomkowie pierwszego pokolenia byli nazywani wciąż hybrydami.

Wygląd moskiewskiego psa stróżującego zaczął nabierać kształtu. Hodowla przebiegła bardzo szybko. W 1953 r. Stacja Krasnaya zviezda zaprezentowała 14 psów na wystawie, aw 1961 r. Było ich 28 (jeden pies był już w posiadaniu osoby prywatnej). Od lat 60. rasa moskiewskiego psa stróżującego była nie tylko w posiadaniu wojskowej szkoły psów, ale także w prywatnych rękach (sprawdzonych osób) psów moskiewskiego klubu ras służbowych.

W 1960 r. Rozpoczyna się historia legendy. Z połączenia psa Vepchiji (owczarek kaukaski) i suki Tutty (Saint Bernard) w dniu 1 12 1960 r. Urodził się męski przyszły mistrz rasy Orslan i założyciel linii rodzinnej MSP. Był pierwszym w swojej rasie, który wszedł do klasy „Elite” (używamy odpowiedniego terminu „Zwycięzca zwycięzców”).

Zastosowanie Orslan i jego rodzeństwa Oniksa przyniosło świetne rezultaty. Linia została wyrównana, ujednolicona. Orslan doskonale przekazywał swoje najlepsze cechy, a następnie źle wyrażał różnice między psem a psem, dzięki swojemu wkładowi ustabilizowany i wyraźnie przekonujący. Tak więc w głowie genealogicznych map rasy znajdziesz Orslan, jego dzieci, wnuków i prawnuki ... Takich jak Dik, Murat, Mališ, Ikar. Wszyscy wielokrotnie wygrywali wystawy psów serwisowych. Wiele klubów z psami serwisowymi eksportowało następnie szczenięta z pięknego moskiewskiego Zvezdy na Ural, Daleki Wschód, Syberię, Taszkent, Alma-Atu, Murmańsk, Woroneż, Leningrad i nie tylko. Od połowy lat siedemdziesiątych możemy znaleźć zapisy dotyczące hodowli ras, na przykład w Czelabińsku, gdzie były one wykorzystywane głównie do służby wartowniczej dużych ras.

Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych psy zaczęły wydawać się lżejsze niż typ łowiecki, które urodziły się pozornie źle dobranej hodowli przymusowej, ale ich niska waga i ogólnie niezadowalające cechy nie były wykorzystywane w hodowli.

W grudniu 1985 r. Uznano moskiewską rasę stróżującą i określono zasady hodowli. Standard rasy z 1958 r. Został zaktualizowany (głównie usunięto górną granicę wysokości), ale dopiero w 1990 r. Ostatecznie spotkały się wszystkie osoby zaangażowane w zarządzanie wszystkimi klubami psów zajmującymi się hodowlą. Wreszcie rozpoczęły się negocjacje w sprawie ważnego standardowego i jednolitego wyglądu zewnętrznego dla wszystkich klubów we wszystkich obszarach Rosji. Co nie było łatwe w momencie rozpadu ZSRR. Norma została podpisana 17 kwietnia 1992 r., Aw 1997 r. Została przyjęta przez Departament Specjalnej Hodowli Zwierząt i Hodowli Ministerstwa Rolnictwa i RKF (Rosyjska Federacja Kynologiczna). Standard ten został opublikowany 23 kwietnia 2008 r. I został ostatnio zaktualizowany w 2010 r. (Nie wprowadzono żadnych istotnych zmian zewnętrznych, jedynie wyjaśnienie warunków).

W ręce prywatnych hodowców dostał rasę tylko powoli i trudny. Na przykład, mógł wziąć to tylko z zaufanym trenerem zasług. Pierwsza para psów rasy przybyła do Czech po podróży wojskowej. Major służący w armii radzieckiej przywiózł ze sobą psa i sukę, która miała dwa szczenięta. Samica (Andy Ardea CZ) miała wówczas dwa mioty, które wraz z osobnikami sprowadzonymi z kraju pochodzenia, ale także z Polski i Węgier, stanowiły bazę hodowlaną w naszym kraju.

Szersza ekspansja rasy w byłym Związku Radzieckim wynika głównie ze zmian politycznych. Poniżej, dla rasy ponure lata przetrwały osobniki hodowlane tylko z powodu poświęcenia rasy wielbicieli. Niestety wiele psów zostało zabitych z powodu braku funduszy. Ale na szczęście dla nas rasa została zachowana i znów jej przodek rośnie.

Tekst i zdjęcie: Marie Rudolfová, hodowla z Linii Romanovců, www.romanovci.cz